Een bijbelboek. Eentje die ik niet ken. Terwijl ik toch redelijk ‘met de schrift‘ ben opgevoed. Maar Amos? Nooit van gehoord. Ik kom het tegen bij de naspeuringen van een geëmigreerde voorvader. Deze Harmen overlijdt in 1910 en een dochter schrijft over de begrafenis bij het plaatsje Pella in Iowa.

Volgens het schrijven preekt een dominee uit Amos 4 en Psalm 103. Amos 4 gaat over het maar niet tot ‘God komen door het volk van Israel‘, ondanks alle onheil die die God over dat volk heenstort.

Het tweede bijbelstuk wat op de begrafenis van Harmen wordt voorgedragen is Psalm 103, vers 12. ‘ Zo ver als het oosten is van het westen, zo ver heeft hij onze zonden van ons verwijderd’. Ofwel, onze zonden, en dat zijn er veel, zijn ons toch vergeven.

Beide bijbelteksten zijn nogal zwaar op de hand. Heel gereformeerd. Hoe hard  je ook je best hebt gedaan in het leven, je hebt toch keer op keer gezondigd en bent dus niet tot God gekomen. Gelukkig heeft hij je al die zonden door het sterven van zijn zoon toch vergeven… Pffft. Het past wel bij de opvattingen van Harmen. Hij behoort tot de Afgescheidenen, een afsplitsing van het Hervormde Kerk. In de taal van nu: echte fundamentalisten. Die in Nederland geen plek konden vinden, noch krijgen, en daardoor naar Amerika vertrokken. Achter dominee Scholten aan naar Iowa. Een gebied rondom Pella, wat tot op de dag van vandaag zowel godvruchtig is als een sterk Nederlands tintje heeft.